Is die politie droom nog wel aanwezig?
Ja, maar niet meer als wijkagent. Zet mij maar op die cold cases. Beetje interessant doen, inspecteren enzo. Lekker de mysteries ontrafelen. Ze ziet mij goedkeurend knikken. Ja, jij snapt mij hè, jij voelt hem ook! We lachen. Dat waren vroeger ook wel een beetje de ‘heldenjobs’. De brandweer, de politie, het onderwijs. Niemand die die beroepen niet respecteerde… nou, dat is inmiddels ook wel veranderd.

 

Je bent oprichter van de facebook pagina Trauma’s van Nora, maatschappelijk werker en theatermaker. Je maakt op dagelijkse basis een verschil in het leven van veel vrouwen. Wat vind jij belangrijk in jouw werk als theatermaker?
Het allermooiste vind ik dat herkenning zorgt voor erkenning. En erkenning is de eerste stap naar genezing of herstel. Dat wil ik altijd terug laten komen in alles dat ik doe. Door mensen te prikkelen en kritische vragen te stellen aan henzelf en anderen. Vooral aan henzelf. Dus ik probeer ook altijd de bewustwording van het eigen zijn te stimuleren. 

Ik hoop dat ik een spiegel kan zijn voor anderen, zoals veel anderen dat ook voor mij zijn geweest. En dat ik door op het podium te staan met mijn achtergrond en hoofddoek laat zien dat dat kan. Het theaterwereldje betreden betekent niet meteen dat je je hoofddoek afdoet. Je bent niet meteen in alle shisha lounges aan het chillen of elke avond dronken thuis. Dat is een imago dat echt niet klopt. Mijn geloof en cultuur kunnen gewoon naast mijn theaterwerk bestaan. 

 

Op welk moment heb je gezien dat de herkenning die jij biedt tot genezing leidt?
Ik denk dat ik dit vooral bij mijn laatste voorstelling heb mogen ervaren. Bij het nagesprek waren er altijd mensen die benoemden hoeveel er in hen is aangewakkerd door mijn verhaal te horen. Een reactie die ik bijvoorbeeld vaker krijg is: ‘Ik kijk nu anders naar dingen, waardoor ik nu echt voor mijzelf wil gaan en aan mijzelf wil werken. Ik ben er nog lang niet, maar de eerste stap is nu gezet.’ Zo krijg ik ook regelmatig dm’s over mijn durf om mijn verhaal te vertellen, en hoe zij zich in mijn verhalen en ervaringen herkennen. Een realisatie dat ze niet alleen zijn. 

 

Wie zijn voor jou een spiegel geweest, en op welke manier?
Chafina Bendahman is op dit moment echt mijn rolmodel. Zij is de oprichter van ROSE stories, een plek die ruimte geeft aan verhalen die onverteld blijven. Zij doet alles dat ik ook wil doen.
Zij komt ook uit de Schilderswijk, haar zusje heeft bij mij op school gezeten, we komen uit dezelfde regio in Marokko en zijn op dezelfde manier en in dezelfde tijd opgevoed. Dus heel veel dingen snapt zij. Dat is zo’n verademing. Dat ik maar één zin hoef uit te spreken en zij snapt meteen de hele context. Zij is absoluut iemand geweest die mij heeft gepusht. En dingen in mij heeft gezien die ik zelf nog niet zag. Zij doet dingen waarvan ik denk, ja, als ik later groot ben wil ik als Chafina zijn. 

Maar denk ook aan Fadua El Akchaoui. Ze acteert in voorstellingen en films, maar is achter de schermen ook keihard aan de weg aan het timmeren. Fadua speelde ook in de voorstelling Melk en Dadels, waarin ik voor het eerst een vrouw zag met mijn achtergrond en dezelfde struggles. Ik herkende mezelf op het podium.

Fatima Elatik , Kauthar Bouchallikht (beiden politica)… er zijn zo veel mensen die mij hebben laten inzien dat we er gewoon mogen zijn in alle vormen en maten. 

Dat is een beetje ons probleem, denk ik. Wij maken ons heel klein. Ik noem het altijd een soort valse bescheidenheid. Het zit in hele stomme dingen, bijvoorbeeld als iemand zegt ‘Mooie schoenen’- ‘oh ja, heb ik in de uitverkoop gekocht...’ Oprecht verbaasd en verontwaardigd over haar eigen woorden. Waarom zeg ik dat? Niemand vroeg mij dat. Klein maken, daar zijn wij vrouwen echt sterren in.

En dat vind ik zo mooi aan witte Nederlandse vrouwen. Als je tegen hen zegt dat hun haar leuk zit, zeggen zij gewoon dankjewel. Dat zijn dingen die voor mij ook belangrijk zijn. Dat je leert ruimte in te nemen. Om complimenten te ontvangen. Om jezelf te zijn. Maar ook het bespreekbaar maken van pijnlijke onderwerpen. Ik kan dat nog niet met alles, want er zijn heel veel dingen die ik nog niet kan en durf te bespreken. Maar maybe someday. 

 

Zijn het dragen van een hijab en het innemen van ruimte aan elkaar verbonden voor jou?
Zeker. Ik zou niet de Nora zijn die ik nu ben, zonder hijab. Het vormt mijn identiteit en is onderdeel van mij. De hijab is een stukje uniformiteit. Je straalt een bepaalde religie uit. Iedereen draagt de hijab op een eigen manier maar je kunt wel direct zien dat iemand een religie uitdraagt. Het is een vorm van bescherming en modesty voor mij. 

 

Waar droom jij nog van in het werk dat je nu doet?
Een grote glimlach verspreidt zich over Nora’s gezicht.

Stand-uppen. Ja man! Gewoon full time. Ik zou wel een hele Ziggo Dome willen uitverkopen. Ik heb geen idee of ik daarvoor gemaakt ben, voor cabaret en dat hele wereldje… maar dat lijkt mij wel vet hoor!

​

We lachen nog wat en verzekeren Nora ervan dat we, als zij haar eerste cabaretvoorstelling speelt, op de eerste rij zitten. En nemen afscheid met hernieuwde energie en een glimlach op ons gezicht.